سگویت (Segwit) 

ارزهای دیجیتال مانند تمام برنامه‌های کامپیوتری نیاز به آپدیت و ارتقا دارند. باگ‌ها و نواقصی که در هر نسخه نمایان می‌شوند باید برطرف شوند. به همین خاطر است که هنگام خاموش کردن لپ تاپ با پیغام "خاموش به همراه آپدیت"مواجه می‌شوید. هنگامی که ارز دیجیتال نیاز به آپدیت دارد، باید در پروتکل آن تغییراتی ایجاد گردد. سگویت آپدیتی بود که سال ۲۰۱۷ برای پروتکل بیت کوین ارائه شد.

ویل "سِگویت" را برای برطرف کردن باگ‌های پروتکل بیت کوین پیشنهاد کرد. در توسعهٔ نرم افزار،‌ به برطرف کردن باگ‌ها پچ (Patches) می‌گویند. مشکلی که او قصد داشت برطرف کند "چکش خواری تراکنش" نام داشت. چکش خواری روشی زیرکانه است که با تغییرات جزئی در اطلاعات تراکنش‌ می‌تواند از کاربران بیت کوین سرقت کند.

طرح پیشنهادی پیتر ویل از سال ۲۰۱۵ مطرح بود و نزدیک به دوسال در مورد آن بحث شد که سرانجام در ۲۳ آگوست ۲۰۱۷ به بهره برداری رسید. این پچ قبلا برای لایت کوین  در ۱۰می ماه اعمال شده بود. سِگویت مشکل چکش خواری تراکنش بیت کوین را برطرف کرد و برخی از داده‌های پروتکل را ارتقا داد.

اما با این حال این تغییرات نتوانست نظر کاربران را به خود جلب کند و هنوز هم منتقدان زیادی دارد. برخی از اعضای جامعهٔ بیت کوین تا حدی با سگویت مخالف هستند و ترجیح داده‌اند ارزهای دیجیتال مخصوص به خود را عرضه کنند. 

برطرف کردن مشکل چکش خواری تراکنش

• عملکرد سگویت بسیار ساده است. داده‌های امضا می‌توانند شناسهٔ تراکنش را تغییر دهند. پیتر ویل برای جلوگیری از این کار پیشنهاد کرد داده‌های امضا را از تراکنش حذف کنند.
• سگویت کوتاه شدهٔ عبارت "Segregated Witness" است. Segregate به معنی حذف یا جداسازی و Witness به معنی امضا که معنی کامل آن "حذف داده‌های امضا" است. 
• حذف داده‌های امضا یک زنجیره جانبی ایجاد می‌کند که داده‌های امضا خارج از بلاک چین اصلی ذخیره شوند. این امر باعث می‌شود تا شناسه‌های تراکنش توسط کاربران متقلب تغییر پیدا نکنند. 

بیشتر بخوانید: از آیوتا چه می‌دانید؟

ویژگی هوشمندانه‌ای که سگویت دارد این است که می‌تواند با اطلاعات گذشتهٔ شبکه همگام شود. یعنی نودهایی که با پروتکل سگویت آپدیت می‌شوند هنوز می‌توانند با نودهایی که آپدیت نشده‌اند کار کنند. به این شیوه از آپدیت "انشعاب نرم" گفته می‌شود. آپدیت‌هایی که با اطلاعات گذشته همگام نمی‌شوند "انشعاب سخت" نام دارند. انشعاب‌های سخت می‌توانند شبکه‌ها را برای تولید ارزهای دیجیتال جدید از هم جدا کنند. 

پیتر ویل قصد داشت سگویت را به گونه‌ای طراحی کند که با اطلاعات گذشته سازگار باشد. او برای این کار نیاز داشت تا کاری کند که داده‌های امضا بعد از آپدیت در بلاک چین اصلی باقی بمانند. راه حلی که او برای این کار ارائه کرد این بود که تمامی داده‌های امضا را در یک بلاک بر روی بلاک چین جانبی سگویت رمزگذاری کند و سپس یک نسخهٔ کپی شده از آن‌ها را در بلاک چین اصلی ذخیره کند. این طرح باعث می‌شد تا سگویتِ بیت کوین بتواند چکش خواری تراکنش را بدون نیاز به آپدیت به روش انشعاب سخت به روز رسانی کند. 

مقیاس پذیری بیت کوین توسط سگویت

سگویت شبکهٔ بیت کوین را به گونه‌ای تحت تاثیر قرار داد که پیتر ویل هنگام طراحی فکرش را هم نمی‌کرد. هنگامی  که او سگویت را عرضه کرد متوجه شد که طرح او به طور تصادفی مقیاس پذیری شبکهٔ بیت کوین را ارتقا داده است. دادهٔ امضا ۶۵ درصد از فضای داخلی هر بلاک را اشغال می‌کرد. با حذف آن، بلاک‌های بیت کوین فضای بیشتری برای ذخیرهٔ اطلاعات تراکنش در اختیار دارند.

اکنون هر بلاک دارای حجمی معادل با ۴ مگابایت است. هر بلاک متشکل از ۱مگابایت اطلاعات ذخیره شدهٔ تراکنش بر روی بلاک چین اصلی و ۳ مگابایت دادهٔ امضای ذخیره شده بر روی بلاک چین جانبی است. سگویت به شبکه اجازه می‌دهد تا تراکنش‌های بیشتری را بدون نیاز به تغییراندازهٔ کلی بلاک چینِ بیت کوین پردازش کند.